"SS"

Czułam na karku jego ciepły, przyśpieszony oddech, który mroził mi krew w żyłach. Do skroni miałam przyciśniętą lufę rewolweru. Łzy same cisnęły się do oczu…

Kiedyś, jeszcze daleko przed wojną, byliśmy najszczęśliwszą parą na świecie. Zakochani, nie widzieliśmy swych wad. Błogo uśmiechnięci spacerowaliśmy ulicami Berlina, trzymając się za ręce. Ptaki śpiewały, na drzewach pojawiały się już pierwsze, różowe pąki, a w powietrzu czuć było nadchodzącą wielkimi krokami wiosnę. Naszą pierwszą po ślubie.

Wojna zbliżała się nieubłaganie, my jednak niczego nie zauważaliśmy. Mój luby pracował jako księgowy, a ja prałam i prasowałam ubrania co zamożniejszych sąsiadów. Nie przelewało nam się. Mieliśmy jednak skromne potrzeby. Jedynym narkotykiem, absolutnie niezbędnym nam do życia, była nieustanna chęć przebywania ze sobą.

Lufa przy mojej skroni była nieprzyjemnie lodowata. Czułam, że lada chwila moje wspomnienia zginą razem ze mną. Strach, lęk… To wszystko paraliżowało mnie od wewnątrz. Mimowolnie drżały mi ręce. Nie bałam się jednak oprawcy, tylko utraty najcenniejszych rzeczy w moim życiu – marzeń i wspomnień.

Zima, jedna z najcięższych jakie przeżyłam. Trzęsąc się, czekałam na jego powrót z pracy. Nagle usłyszałam chrobot  zamka. Po chwili stanął w progu naszego jednopokojowego, skromnie urządzonego mieszkanka. Podszedł do mnie i ucałował czule w policzek. Ogarnęła mnie fala gorąca. Za chwilę leżeliśmy już obok siebie, przytuleni mocno, na kanapie. Szeptał mi do ucha miłe słówka, a ja wiedziałam, że tej nocy nie będzie mi już więcej zimno.

Początek wojny. Zaskoczyła nas nagle i wyrwała brutalnie z codziennej rutyny. On zapewniał mnie, że sobie poradzimy. Wierzyłam mu. Jak zawsze obdarzałam go bezgranicznym zaufaniem.

Mimo tego, iż kłamał, nadal wskoczyłabym za nim w ogień. Nie poradziliśmy sobie… Najlepszym na to dowodem jest ta cholerna, zimna lufa pistoletu, mocno przyciśnięta do mojej skroni.

Za namową kolegi nazisty mój luby postanowił wesprzeć szeregi SS. Po raz pierwszy nie zgadzaliśmy się w czymś. Byłam przeciwne jego decyzji. Nigdy nie popierałam tych chorych poglądów Hitlera. Pokłóciliśmy się. Wyszedł z domu trzaskając mocno drzwiami. Do dziś słyszę ten dźwięk we snach. Scena ta wielokrotnie była bohaterką moich nocnych koszmarów. Od tamtej pory spotkałam się z nim tylko raz – dzisiaj, po roku.

Jego oddech wyraźnie przyśpieszył. Widać nadal wahał się z podjęciem ostatecznej decyzji, a może po prostu bawił się moimi emocjami? Nie, do tego nigdy nie byłby zdolny, nawet po dwunastu miesiącach przebywania wśród fanatycznych nazistów. Nagle nacisnął spust od rewolweru, mówiąc jednocześnie „Heil Hitler!”. Osunęłam się na podłogę. Powoli zaczęłam tracić świadomość. Krwawiłam, ale  nie miało to w tej chwili najmniejszego znaczenia. Mój ukochany popełnił zbrodnię – zabił mnie, bo nie sprzyjałam surowym kryteriom postawionym przez jego boga – Führera. Według tego „przywódcy” nie zaliczałam się nawet do ludzi. W końcu byłam tylko brudną Żydówką.

Piszę to z perspektywy czasu, siedząc na swoim grobie i beztrosko machając nogami. Obserwuję ludzi, którzy odwiedzają swoich bliskich na cmentarzu. Obok leży mój zabójca – cóż za śmieszna ironia losu. Umarł na wojnie, walcząc za fanatyczne idee człowieka chorego umysłowo. Paradoks… Być może. Jednak mój luby nawet po śmierci nie zmienił swych nazistowskich poglądów.

"Bywają wielkie zbrodnie na świecie, ale chyba największą jest zabić miłość."

Bolesław Prus